Nagrobek ufundowany przez dr. Zygmunta Schinzla* po śmierci jego pierwszej żony Wandy z Zawadzkich powstał po 1932 roku. Według informacji pana profesora Andrzeja Schinzla wykonał go Marian Wnuk*** Nagrobek przetrwał do dziś w niezmienionej formie. Kolejni członkowie rodziny zostali pochowani w wysokiej, piętrowej krypcie, a w dolnej partii nagrobka przymocowano niewielkie tablice z białego marmuru z inskrypcjami:

„S.+ P. Zygmunt Schinzel, lekarz, 12. VIII.1887-26.XII.1974 Requistat in pace;
Wanda Schinzel z Orzechowskich, ur. 1864 – zm. 1957;
Ś + P Maria Wanda Schinzel ze Świeżynskich**, ur. 1905- zm.2001”
napis wykuty na plycie:
„Ś + P Wanda Schinzel z Zawadzkich, ur. 1893- zm. 1932
Pamięci ukochanej żony Wandy z Zawadzkich Schinzlowej ur. 6.II.1983r w Łękach Zm.3.VI.1932 w Sandom”

Opis nagrobka wg Andrzeja Zdyry: Wysoki stylobat na rzucie kwadratu unosi płytę z inskrypcją oraz wyższą plintę z pionową stelą uformowaną uskokowo w kształcie szerokiego krzyża. W jego centralnym, wertykalnym polu jest płaskorzeźbiona postać chroniąca pod połami tuniki parę przestraszonych dzieci. W prawej ręce postać trzyma zapalona pochodnię, nad lewym ramieniem wyrasta stylizowane zygzakowate skrzydełko. Postać nie ma określonej płci, jest jakby aniołem. Symbolizm i niejasne, wieloznaczne przesłanie ni to Anioł Stróż, ni to Prometeusz jest typowe dla ducha młodopolskich twórców kręgu Breyera, Stryjeńskiego. Statyczność, symetria, dążenie do syntezy pozwala zaliczyć to dzieło do nurtu neoklasycystycznego późnej Młodej Polski. Z pewnością jest to jeden z najwybitniejszych stylistycznie nagrobków na Cmentarzu Katedralnym w Sandomierzu.

*dr Zygmunt Schinzel - urodził się 12 sierpnia 1887 r. w Słupcu. Osierocony przez ojca przyjechał do wuja lekarza Leonarda Orzechowskiego do Tarnobrzega. Tam też ukończył szkołę powszechną, następnie uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Studiował na wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W lipcu 1921r. przyjechał do Sandomierza na inspekcję miejscowego Szpitala Zakaźnego. Po tym krótkim pobycie postanowił tu zamieszkać. W grudniu 1921r. doktor z żoną, Wandą z Zawadzkich przybył do miasta, obejmując stanowisko lekarza powiatowego. Do jego kompetencji należało: prowadzenie walki z chorobami zakaźnymi, wenerycznymi, gruźlicą, organizacja szczepień, wykonywanie sekcji zwłok, przeprowadzenie ekshumacji, zatwierdzanie lokalizacji studzien i placów pod budowę szkół na terenie powiatu, leczenie pracowników państwowych i ich rodzin. W maju 1923 r. po zamknięciu Szpitala Epidemicznego Naczelnego Nadzwyczajnego Komisariatu przy ul. Browarnej, przy pomocy Ministerstwa Zdrowia Publicznego, urządził w tych samych pomieszczeniach Szpital Epidemiczny, przeznaczony do leczenia chorób zakaźnych i wenerycznych. Brał udział w pracach Sejmiku Powiatowego, był członkiem Rady Fundacji Instytutu Świętego Ducha w Sandomierzu. Jego żona Wanda (zm.1932) prowadziła działalność charytatywno-społeczną. W 1934 r. doktor ponownie ożenił się z Wandą Świeżyńską, artystką, malarką. Z tego związku narodziło się dwóch synów: w 1937r. Andrzej - światowej sławy matematyk, profesor w Instytucie Matematycznym PAN w Warszawie i Władysław urodzony w 1943 - psycholog. W 1938 r. przeszedł na emeryturę, rozpoczął pracę w Ubezpieczalni Społecznej i prywatną praktykę. Był lubianym kolegą, uczynnym, sumiennym lekarzem. Nigdy nie odmawiał pomocy chorym. W 1937r. Prezydent Rzeczypospolitej nadał dr Zygmuntowi Schinzlowi Złoty Krzyż Zasługi. W czasie okupacji przebywał w Sandomierzu. W 1940 r. był współtwórcą konspiracyjnej grupy 'Walka' W czerwcu 1943 r . pośredniczył w scaleniu działających na terenie powiatów sandomierskiego i opatowskiego struktur NOW z Obwodem Armii Krajowej. Został przydzielony do służby sanitarnej w Obwodzie AK. Po wojnie pracował w Tarnobrzegu, następnie w Sandomierzu założył  Poradnię Okulistyczną, która prowadził do 1 stycznia 1966 r., kiedy ponownie przeszedł na emeryturę. W czerwcu 1966 doktor z żona przeniósł się do Warszawy. Zmarł 26 grudnia 1974 r., w Warszawie. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Katedralnym w Sandomierzu.

 **Maria Wanda Schinzlowa,  z domu Świeżyńska urodziła się w 1905 roku w Wilczycach, powiecie  sandomierskim. W rodzinie Jej autentycznie interesowano się sztuką, a cioteczny brat, ksiądz Jerzy Wolff był znanym malarzem, krytykiem i pisarzem. Wanda także wykazywała uzdolnienia artystyczne. Od najmłodszych lat malowała trafnie wyrażając podobieństwa osób i miejsc, czym wzbudzała podziw oglądających. Dom rodzinny pełen był Jej obrazków i obrazów. Nic też dziwnego, że podjęła studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie specjalizując się w malarstwie sztalugowym. W Muzeum Okręgowym w Sandomierzu znajduje się sześć jej obrazów, w tym pozyskany w ostatnich latach: „Sandomierz. Figura przed Ratuszem” z 1957 roku. Twórczość poetycką rozpoczęła w 1955 roku. Wybór jej wierszy dokonany przez Konstantego Pieńkosza, opublikowany został  w tomiku pt. „Kolorowe światłocienie” przez Omnitech Press w 1991 roku. W 1934 roku wyszła za mąż za lekarza Zygmunta Schinzla i zamieszkała w Sandomierzu. Od 1966 roku mieszkała w Warszawie. gdzie zmarła w 2001 roku w wieku 96 lat. 

***prof. Marian Wnuk rzeźbiarz, pedagog, działacz artystyczny, urodzony 5 września 1906 w Przedborzu na Kielecczyźnie, zmarł 29 września 1967 w Warszawie. W latach 1922-1927 uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, gdzie zawarł dozgonną przyjaźń z Antonim Kenarem; obaj byli ulubionymi uczniami ówczesnego dyrektora szkoły, Karola Stryjeńskiego. W latach 1927-1934 studiował rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych (od 1932 Akademii) w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako nauczyciel rzeźby w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie. Uczestniczył w tym czasie w konkursach na pomniki, m.in. Pomnik Józefa Piłsudskiego we Lwowie (1936, IV nagroda) i w Warszawie (I konkurs 1937 - jedna z trzech nagród równorzędnych, II konkurs 1939). Pod okupacją sowiecką kontynuował pracę pedagogiczną, po zajęciu Lwowa przez Niemców współpracował m.in. z konspiracyjną Radą Pomocy Żydom ("Żegota"). W 1944, zagrożony, przeniósł się do Warszawy, skąd po Powstaniu był deportowany do Niemiec. W 1945, po krótkim pobycie w Krakowie, osiadł na Wybrzeżu jako współzałożyciel, profesor i rektor (1947-1949) Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Okres ten zwieńczył nagrodą w konkursie na pomnik wdzięczności dla Armii Radzieckiej w Gdyni (1949, odsłonięty 1953, zdemontowany 1990). Od 1949 do końca życia był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a w latach 1951-1954 i 1959-1967 pełnił funkcję jej rektora. Jako pedagog i szef uczelni położył wielkie zasługi w obronie jej autonomii i prawa do swobodnej ekspresji artystycznej. Równolegle przez cały okres powojenny działał jako organizator życia artystycznego w Związku Polskich Artystów Plastyków i gremiach doradczych działających przy Ministerstwie Kultury i Sztuki (Rada Kultury i Sztuki, Rada Wyższego Szkolnictwa Artystycznego). Doskonałe opanowanie realistycznego warsztatu rzeźbiarskiego, wyniesione ze studiów, jak również wcześniejsze doświadczenia z rzeźbą pomnikową pozwoliły mu odnaleźć swe miejsce w dyscyplinie narzuconej przez socrealizm. Również w późniejszej twórczości trwał przy rozwiązaniach klasycyzujących, osiągając najdoskonalszy ich wyraz w rzeźbie Kobietom czasów okupacji (1964). W ostatnich latach tworzył dramatyczne, bliskie abstrakcji rzeźby w drewnie, jak Dwie natury (1964), Bruno Schulzowi (1966), Antoniemu Kenarowi (1966), Płonące miasto (1967).
Wybrane wystawy i nagrody:

1936 - Międzynarodowa Wystawa Sztuki, towarzysząca XI Olimpiadzie w Berlinie
1950 - I Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Warszawie (II nagroda)
1951/52 - II Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Warszawie (I nagroda)
1962 - Wystawa Rzeźby z cyklu "Polskie dzieło plastyczne w XV-lecie PRL" (nagroda I stopnia)

Autor: Maryla Sitkowska, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, grudzień 2001